گردباد امروز در صحرا قیامت کاشته ست

موی مجنون بی سر و پاگردنی افراشته ست

چون سحرگرد نفس بر آسمانها برده ایم

بی طنابی خیمهٔ ما ناکجا برداشته ست

در ازل آیینهٔ شرم دویی در پیش داشت

مصلحت بینی که ما را جز به ما نگماشته ست

تا قیامت حسرت دیدار باید چید و بس

چشم مخموری دربن وس برانه نرگس کاشته ست

سرنوشت خویش تا خواندم عرقها کرد گل

این خط موهوم یکسر نقطهٔ شک داشته ست

قطره ای بودم .ولی از جسم خاکی بسته ام

فرصت عمر اینقدر بر من غبار انباشته ست

باد یکسر شکل عنقا خاک تصویر عدم

طرفه تر این کادمی خود را کسی پنداشته ست

ریشه واری در طلب مژگان سر از پا برنداشت

عشق ما را در زمین شرم مطلب کاشته ست

جز به صحرای عدم بیدل کجا گنجد کسی

تنگی این عرصه در دل جای دل نگذاشته ست